پینت بال یا شطرنج زنده!
![Click here to enlarge]()
در یکی از زیباترین تعابیری که از ورزش پینت بال آمده است، گفته اند: «پینت بال، همان شطرنج زنده است!» بازی مهیجی که در تولید بالای آدرنالین خون نقش به سزایی دارد. این را مایی می گوییم که قریب به 36 ثانیه زیر حملات مرگبار تیم حرفه ای پینت بال مشهد دوام آوردیم و توانستیم در نهایت با پرچم سفید جان سالم از میدان نبرد به در بریم. اما اگر بخواهیم خودمانی پینت بال را برایتان تعریف کنیم باید بگوییم پینت بال در فارسی معادل همان تیراندازی یا در اینجا «رنگ اندازی» است. اما این که چرا این ورزش را شطرنج زنده می نامند شاید اگر به جای ما در میدان مسابقه بودید بهتر متوجه می شدید. ورزش پینت بال درست شبیه یک میدان جنگ واقعی است. در این ورزش 2 گروه می بایست با اسلحه های تا دندان مسلحی که به آن ها «مارکر» می گویند و با توپ های رنگی ژلاتینی که در مخزن مارکرها جا خوش کرده اند، به جان یکدیگر بیفتند. استراتژی های مختلفی برای این بازی طراحی شده است که شاید همین مسئله سبب نامگذاری پینت بال به نام شطرنج زنده شده است. پینت بالیست ها در این ورزش از قوانین و استراتژی های متفاوتی تبعیت می کنند. 4 سناریوی تعریف شده در پینت بال جهان، برای پایان این بازی عبارتند از: تسخیر پرچم، حذف کامل بازیکنان تیم حریف، دفاع یا حمله به یک نقطه خاص و یا منطقه، یا گرفتن اشیاء مهم پنهان در منطقه بازی. البته برو بچه های جیم در دیدار تدارکاتی با حریف قدرتمند حرفه ای شان، شیوه دوم را پذیرفتند و به همین خاطر بود که در 36 ثانیه توسط دشمن رنگ باران شدند و مجبور شدند با نشان دادن پرچم سفید میدان مسابقه را به مقصد منزل ترک کنند! هم چنین زمان این بازی بسته به نوع بازی می تواند از چند ثانیه تا چند ساعت و حتی چند روز به طول انجامد.
پینتی ها از کجا آمدند؟!
پینت بال برای اولین بار از کجا وارد سرزمین آریایی ها شد؟ شاید این سوال کلیدی باشد که بسیاری از شما خوانندگان گرامی به شنیدن و یا خواندن پاسخ آن در این جریده مشتاق باشید. حقیقت این است بر اساس یکی از روایات معتبر اولین بار پینتی ها در سال 1382 وارد ایران شدند. این بازی آن زمان در قالب لیگ های غیرحرفه ای در ایران برگزار می شد تا این که در سال 1387 اولین لیگ معتبر ایران در ورزش پینت بال فعالیت خودش را آغاز کرد و ظرف مدت کوتاهی این ورزش در کشور گسترش پیدا کرد. اما خاستگاه این ورزش آمریکاست. برای اولین بار در سال 1981 در «نیوهمشایر» آمریکا این ورزش پای به عرصه وجود گذاشت و شاید به همین خاطر بود که بعدها دولتمردان آمریکا این ورزش را راهی برای تست فنون نظامی و استراتژی های رزم ارتش خود دانستند. تمرینی که شاید در نگاه اول ورزشی برای بالا بردن هیجان بود اما در نگاهی کلان تر، آزمایش فنون استراتژیک و کلاسیک رزم به شمار می آمد.
![Click here to enlarge]()
توپ مهم ترین وسیله هر بازی «بال» دار!
راستش را بخواهید وقتی اهالی ساختمان جیم برای نبرد با تیم حرفه ای پینت بال راهی میدان شدیم حتی فکرش را هم نمی کردیم قرار باشد بعد از دوران مقدس خدمت سربازی باری دیگر اسلحه به دست شویم و به جان یکدیگر بیفتیم! وقتی با ابزار و ادوات این بازی به صورت رسمی در میدان مسابقه آشنا شدیم تازه فهمیدیم راه بازگشتی نیست! همان طور که از اسم این ورزش هم پیداست یحتمل بود توپ نقش اساسی در این بازی ایفا کند اما این بار نه توپ فوتبال یا والیبال، بلکه توپ های ژلاتینی که در مخزن مارکر گذاشته می شد تا به سوی هدف که همان یار تیم مقابل بود، شلیک شود. مارکر یا همان تفنگ این بازی به همراه تیرها یا توپ های ژلاتینی و ماسک های محافظ مهم ترین ابزار پینت بال به شمار می روند.
در یکی از زیباترین تعابیری که از ورزش پینت بال آمده است، گفته اند: «پینت بال، همان شطرنج زنده است!» بازی مهیجی که در تولید بالای آدرنالین خون نقش به سزایی دارد. این را مایی می گوییم که قریب به 36 ثانیه زیر حملات مرگبار تیم حرفه ای پینت بال مشهد دوام آوردیم و توانستیم در نهایت با پرچم سفید جان سالم از میدان نبرد به در بریم. اما اگر بخواهیم خودمانی پینت بال را برایتان تعریف کنیم باید بگوییم پینت بال در فارسی معادل همان تیراندازی یا در اینجا «رنگ اندازی» است. اما این که چرا این ورزش را شطرنج زنده می نامند شاید اگر به جای ما در میدان مسابقه بودید بهتر متوجه می شدید. ورزش پینت بال درست شبیه یک میدان جنگ واقعی است. در این ورزش 2 گروه می بایست با اسلحه های تا دندان مسلحی که به آن ها «مارکر» می گویند و با توپ های رنگی ژلاتینی که در مخزن مارکرها جا خوش کرده اند، به جان یکدیگر بیفتند. استراتژی های مختلفی برای این بازی طراحی شده است که شاید همین مسئله سبب نامگذاری پینت بال به نام شطرنج زنده شده است. پینت بالیست ها در این ورزش از قوانین و استراتژی های متفاوتی تبعیت می کنند. 4 سناریوی تعریف شده در پینت بال جهان، برای پایان این بازی عبارتند از: تسخیر پرچم، حذف کامل بازیکنان تیم حریف، دفاع یا حمله به یک نقطه خاص و یا منطقه، یا گرفتن اشیاء مهم پنهان در منطقه بازی. البته برو بچه های جیم در دیدار تدارکاتی با حریف قدرتمند حرفه ای شان، شیوه دوم را پذیرفتند و به همین خاطر بود که در 36 ثانیه توسط دشمن رنگ باران شدند و مجبور شدند با نشان دادن پرچم سفید میدان مسابقه را به مقصد منزل ترک کنند! هم چنین زمان این بازی بسته به نوع بازی می تواند از چند ثانیه تا چند ساعت و حتی چند روز به طول انجامد.
در یکی از زیباترین تعابیری که از ورزش پینت بال آمده است، گفته اند: «پینت بال، همان شطرنج زنده است!» بازی مهیجی که در تولید بالای آدرنالین خون نقش به سزایی دارد. این را مایی می گوییم که قریب به 36 ثانیه زیر حملات مرگبار تیم حرفه ای پینت بال مشهد دوام آوردیم و توانستیم در نهایت با پرچم سفید جان سالم از میدان نبرد به در بریم
پینتی ها از کجا آمدند؟!
پینت بال برای اولین بار از کجا وارد سرزمین آریایی ها شد؟ شاید این سوال کلیدی باشد که بسیاری از شما خوانندگان گرامی به شنیدن و یا خواندن پاسخ آن در این جریده مشتاق باشید. حقیقت این است بر اساس یکی از روایات معتبر اولین بار پینتی ها در سال 1382 وارد ایران شدند. این بازی آن زمان در قالب لیگ های غیرحرفه ای در ایران برگزار می شد تا این که در سال 1387 اولین لیگ معتبر ایران در ورزش پینت بال فعالیت خودش را آغاز کرد و ظرف مدت کوتاهی این ورزش در کشور گسترش پیدا کرد. اما خاستگاه این ورزش آمریکاست. برای اولین بار در سال 1981 در «نیوهمشایر» آمریکا این ورزش پای به عرصه وجود گذاشت و شاید به همین خاطر بود که بعدها دولتمردان آمریکا این ورزش را راهی برای تست فنون نظامی و استراتژی های رزم ارتش خود دانستند. تمرینی که شاید در نگاه اول ورزشی برای بالا بردن هیجان بود اما در نگاهی کلان تر، آزمایش فنون استراتژیک و کلاسیک رزم به شمار می آمد.
توپ مهم ترین وسیله هر بازی «بال» دار!
راستش را بخواهید وقتی اهالی ساختمان جیم برای نبرد با تیم حرفه ای پینت بال راهی میدان شدیم حتی فکرش را هم نمی کردیم قرار باشد بعد از دوران مقدس خدمت سربازی باری دیگر اسلحه به دست شویم و به جان یکدیگر بیفتیم! وقتی با ابزار و ادوات این بازی به صورت رسمی در میدان مسابقه آشنا شدیم تازه فهمیدیم راه بازگشتی نیست! همان طور که از اسم این ورزش هم پیداست یحتمل بود توپ نقش اساسی در این بازی ایفا کند اما این بار نه توپ فوتبال یا والیبال، بلکه توپ های ژلاتینی که در مخزن مارکر گذاشته می شد تا به سوی هدف که همان یار تیم مقابل بود، شلیک شود. مارکر یا همان تفنگ این بازی به همراه تیرها یا توپ های ژلاتینی و ماسک های محافظ مهم ترین ابزار پینت بال به شمار می روند.